Hier wordt (niet) geblogged

Het is weekend (geweest) en dat zou toch HET moment moeten zijn om eens lekker te bloggen. Nou mooi niet dus. Ik zou zo niet kunnen zeggen wat ik met die 2 ,volle, prachtige dagen heb gedaan, maar ze zijn al weer voorbij.

Oh, toch wel, ik heb boodschappen gedaan, , de badkamer gesopt, de camper gesopt, alvast een briefje gemaakt wat er nog moet komen voor we afreizen naar The Island, hubbie zover gekregen om nu eindelijk die 4 foto's in lijst op te hangen in het trapgat, daarna de trap gesopt, het grootste deel van de foto's van maart en april ingeplakt, geslapen, gewassen, gestreken (maar 3 blousejes hoor), betalingen gedaan, Stand by service na 3 jaar maar weer eens up to date gemaakt en gespeeld met de scanner onder het mom van ik moet voor mams fotoboek nog wat leuke foto's scoren.

Nou deze foto hoeft niet in het boek, maar ik vind hem wel fleurig.

En gezien het weerbericht hebben we veel zon in het verschiet.

Misschien wel iets te veel naar mijn smaak!

Grrrrrr

Het was weer zover. Elk jaar heb ik het wel een keertje. Meestal vlak voor de zomervakantie.
Mijn lijf zegt; STOP!
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik erger me mateloos aan dat lijf dat niet te overheersen is door mijn wil.
Okee een hele tijd lukt het maar dan begint het gedonder. Opstaan als een misselijke kat.
Na de douche al wat opgeknapt dus toch maar weer de dag vol goede moed beginnen.
Nadat ik in het verleden 2x heel erg hard op de feiten ben gedrukt dat ik moet luisteren naar
dat lichaam heb ik toch nog steeds de neiging om te ver te gaan.
Allerlei, al dan niet zelf gekozen ,verplichtingen, zoals bijeenkomsten van het werk en projecten (ja, ja ik weet het ik doe het zelf) doen me uiteindelijk de das om.
Balen is dat, maar ik kan gewoon niet meer. Mijn hoofd wil nog van alles en ik heb het ook allemaal goed geordend in mijn hoofd, maar dat lichaam he. Tja het is ook al meer dan 40 jaar oud en niet in de meest perfecte staat, dus wat wil ik dan ook.
Net als iedereen: ALLES! Een gezin, een leuke baan en ook nog veel leuke dingen doen.
Tja als ik het zo zie staan is het ook niet gek dat het me weer overkomt.

Okee ik leg me er maar bij neer. Veel meer kan ik momenteel ook niet. Ik word al moe als ik een stofdoek ter hand neem.
Als het maar snel over is, want ik wil werken voor mijn geld. En er is nog zoveel te doen!

Taal

Zoals gezegd ben ik gek op lezen. Schrijven heb ik ook altijd erg leuk gevonden. Geef mij zo'n mooi ongeschreven blad en ik kalk met liefde mooie boodschappenlijstjes, to do lijstjes en plannetjes erop. Verkeerd begonnen? Rats nieuw schoon blaadje. Bij ons in huis kom je dan ook overal schrijfblokken tegen. Pennen echter zijn schaars, net als op het werk.

Door alle veranderingen in de taalregeltjes ben ik ook enigszins het spoor bijster of pannenkoeken nu met of zonder N is en of extra met x of k moet zijn. Dus fouten maken we allemaal, maar soms is het zo duidelijk dat ik een gevoel krijg van plaatsvervangende schaamte.

De plaatselijke cafe/snackbarhouder heeft er een handje van om de dingen fout te schrijven.

Een leuk evenement in het verschiet? Ze maken er op hun mooi vormgegeven aanplakbiljet

een taalkundig ratjetoe van.

Een paar weken geleden vonden Smitsky en ik onszelf in een luxe wellness centrum en daar stond aan de muur, levensgroot, Cotage. In de folder was het juist geschreven, maar dat het aan de muur megagroot fout stond scheen ze niet te deren, zelfs na mijn opmerking hierover niet.

In de parkeergarage bij mijn werk hebben ze zinnen omgedraaid op het kaartje. Vreselijk irritant. Ook al heb ik hen uiteindelijk toch maar getipt, veranderd is er nog niets.

Maar vanavond viel mijn mond open. Dochterlief pakte een boekje om uit voor te lezen. Ze kan wel wat oefening gebruiken. Ik vond het te simpel voor haar en pak een ander boek en toen viel mijn oog op een taalfout.

Zie jij het? Hubbie moest 2 x kijken.

Nostalgie

Die scanner is een geschenk en een vloek. Ik ben hele dagen bezig met scannen van oude foto's, negatieven en dia's en dan zie je ze weer voorbij komen. Koetje en Macho, Bristol, Coba, Chita, Kleine, Lady Jane en al die andere lieve haarballen. Ook een heleboel mensen komen voorbij. Mensen waar je geen contact meer mee hebt en waar je dat ook absoluut niet meer mee wilt hebben.

Tjonge waar blijft de tijd.

Nu nog meer geduld hebben zodat de randjes er niet op staan.

Sneak Preview

Na vele uren internet, lezen, probeersels en proefbomen maken is het resultaat van mijn knip- en plakwerk al een beetje zichtbaar.

Oordeel zelf, maar niet te hard svp.

Plannen

Vrijdag was het plan voor hubbie om lekker te kaarten en ik zou "out of the way" zijn omdat ik met mijn oude kantoorbuddies ging eten.

Helaas ging dat niet door omdat mijn collegaatje slecht bericht had gekregen.
Maar gezelligheid kreeg ik toch wel want op zo'n kaartavondje heb je geen tekort aan gesprekspartners.

Aangezien hubbie weer wat aan het kwakkelen is was het een wonder dat hij de avond door is gekomen. Ach als je iets leuk vind heb je meestal nog wel een restje energie om jezelf wat op te peppen. Ik begreep dat het winnen er niet inzat deze avond, maar niet getreurd er komt wel een herkansing.

Nadat we omstreeks 02:00 in bed zijn neergepleurt viel het ons zwaar dat we ook weer een keertje op moesten staan.
Ik zei vol branie de avond ervoor: blijf jij maar lekker liggen, je hebt het nodig, ik ga wel met kiddie naar zwemles (om 10:00!!!!).
Het lijkt niet echt vroeg, maar zo voelde het wel!!!

Daar zit je dan in op zo'n keiharde bank ,zonder leuning, aan de rand van een " bloody hot "waterbak . OEF!

Na de dag redelijk te zijn doorgekomen, behalve dan de uitval van ONZE JONGENS in Basel, besloot ik de volgende ochtend maar een slechte ouder te zijn en kindlief te laten spelen met haar Nintendo om 8 uur 's morgens. Want dan kunnen Pa en Ma nog even een uurtje extra nachtrust pakken.

Met hernieuwde energie allerlei plannetjes gemaakt voor de dag die komen gaat.
Maar je bent al een deel van de dag kwijt als je zo laat opstaat!
Veel plannen kwamen dus niet uit en hubbie voelt zich ook steeds brakker.
Daarom maar besloten komend weekend niet te gaan camperen maar in en om het huis te bivakkeren en eindelijk eens alle plannen waar te maken.
Zou het lukken???

Lite

Kindlief heeft er nu dus ook een.

Na intensief speurwerk lukte het me om na 3 weken een ROZE te vinden tegen de normale prijs!

Lezen

Dochterlief heeft afgelopen jaar geleerd te lezen.
Ze is er nog lang niet, maar ik hoop dat ze op dit

gebied iets van me mee heeft gekregen.

Ik ben altijd een boekenverslindster geweest.

Ik begon met "Wipneus en Pim".
Ging er speciaal voor op de fiets naar het dorp
om weer een exemplaar te kopen.

Daarna las ik de boeken van de "Black Stallion" en
vond een Enid Blyton klassieker ook niet te versmaden.

Op middelbare schoolleeftijd kwam ik regelmatig
met van de slaap dichtgeplakte ogen op school
omdat dat ene boek nog uitgelezen moest worden.

Vooral horror was toendertijd mijn favoriete genre.


Je las een boek als "Christine"van Stephen King en je had het gevoel dat je in die
auto zat en de lucht zat in je neus.

Daarna las ik voornamelijk boeken die gesitueert waren in de Middeleeuwen of over
de Ierse strijd zoals "Trinity"van Leon Uris.

Dat compleet mee gaan in de geuren en geluiden die worden opgeroepen in een boek heb ik zelden meer. Maar ik lees nog steeds graag, de ene keer een lekker wegwerpromannetje
voor op de plee en de andere keer een heuse, verantwoorde roman.

Mijn boekenkasten zijn overvol, ook door een fikse donatie van Sunseekertje.


Eerlijk gezegd heb ik nog niet al haar boeken gelezen.

Ondertussen heb ik voor haar alvast weer wat wegwerpertjes verslonden.

Kan ze die weer meenemen naar Espana!

Eik

Het ging zo lekker met de stamboom.
Het was eerst een beukje maar wordt nu toch al een eik.
Sommige lijnen gaan tot circa 1625!
Nu heb ik de hele zaterdagmiddag en avond gebruikt voor mijn proefopzet en dat ging wel lekker. Daarna mag ik het nogmaals doen maar dan in het net. Alleen toen vond ik nog meer informatie en nog meer directe voorouders. Tja die moeten er echt bij in.
Ik zat even met mijn handen in het haar, want het past nu niet meer. Zucht toch niet alles voor niets? Ik overzag het even niet meer en ben daarom maar verder gegaan met het fotoboek. Even de gedachten verzetten. Helaas heb ik nog te weinig foto's van tweede broer en family.
Maar hopelijk lost zich dat deze week nog op. En dat andere?

Oh dat komt ook wel goed. Ik heb een hele crea bea als man.

A ...... is a joy forever.

Twee weken terug ben ik lekgestoken door een horde gemuteerde muggen. In plaats van de rode uitslag is het allemaal roze geworden dankzij hormoonzalf. De bossen haar op mijn benen zijn bijna in een scheiding te leggen, maar het goedje heeft enigszins geholpen. Nu nog een paar maanden wachten totdat het allemaal echt is weggetrokken.
Vrijdag ging ik voor een overdracht van lichaamvloeistoffen oftewel van bloed en plas naar het lab. Vroeger vond ik het doodeng als iemand in een witte jas van plan was een meganaald in mijn arm te porren, maar toen ik eens met Pfeiffer kwam te zitten was ik te moe om enig bezwaar te hebben. Sindsdien vind ik het alleen maar boeiend. Vanwege littekens van een hondenbeet (hmm toch een aardje naar haar maatje dat kind van me) liet ik me altijd toetakelen aan de andere arm. Maar toen er eens een mannelijke labrat de naald lustig rondbewoog in mijn adertje met een mega blauwe plek als gevolg, besloot ik de voor hen makkelijke arm te kiezen.
Goed, vrijdag dus, nadat ik bij de immer jolige, maar niet heus, labman (jawel weer een man) vandaan kwam reed ik met gezwinde, niet de wet overtredende, spoed naar het werk. Onderwijl het pleistertje eraf peuterend, want meestal krijg ik daar lelijke rode plekken van. Voel ik me daar een gigabult en de kleur was niet zachtroze, maar pimpelpaars, bijna zwart. Een onderhuidse bloeding volgens mijn duobaanhuisarts met een Turkse naam. Hiernaartoe komen als het groter wordt zegt hij dan. Gelukkig was na een dag de zwelling weg, maar ik ben een mega blauwe plek rijker. En dat is voor mij heel bijzonder. Wat dat betreft zou ik een ideale sparringpartner zijn voor een man met losse handjes (bij nader inzien mep ik sowieso terug).

Maar goed, de conclusie is : mannen kunnen niet prikken!

Positief

Gisteren is het er toch maar van gekomen. We hebben een scanner aangeschaft. Want het is toch wel handig als je een fotoboek fabriceert met oude foto's van diverse mensen dat je ze ook weer ongeschonden kan teruggeven. Dan maar een digitaal boek.
Onze vorige scanner dateert uit het tijdperk dat het een unicum was als je zo'n ding in huis had en ik was benieuwd of het concept verbeterd was.

Nou dat kun je wel zeggen. Dit goddelijke apparaat kan negatieven en dia's scannen. Je had mijn gezicht moeten zien toen het masjientje na scanning van een oud negatief ineens een puntgave foto liet zien.

Ik ben helemaal in jubelstemming. Heerlijk nu kan ik al mijn negatieven en dia's op cd zetten. Ierland, Schotland, Frankrijk, fotosessies met Smitsky van lang geleden en eindelijk de van de fotograaf onlangs teruggekochte trouwfoto's.

Er is alleen 1 supergroot nadeel:

Gezien de omvang van mijn archief ben ik 2 jaar bezig om het af te krijgen.

Ach het houdt je van de straat zal ik maar zeggen.

Thuh

Nogmaals gesproken over mijn moeders stamboom. Ik had al e.e.a. via internet gevonden, maar een maandje terug liet ze per ongeluk vallen dat ze benieuwd was naar de voorouders via haar oma. Natuurlijk was dat net de lijn die ik NIET had gevolgd dus ach dat doen we er ook wel even bij.
Machtig interessant want uiteindelijk blijkt er 1 man te zijn uit omstreeks 1650 die 3 keer trouwde en hierdoor via 2 afzonderlijke lijnen mijn en Smitsky's voorouder is.

En nu weet ik wel dat we uiteindelijk van Adam en Eva zouden moeten afstammen, maar

hoe heet dat ook al weer familie met familie?

De laatste lootjes

Komend weekend geen plannen buitenshuis want HET MOET AF!!!!!!


Ik heb nog een back up in de vorm van het weekend daarna ,maar dan moet het echt volkomen KLAAR zijn.


Leuk hoor om het te doen, maar om nu toch weer een doelstelling te hebben terwijl het niet eens voor het werk is, dat is wel zuur.


Maar goed, wat moet ik nog doen? Ongeveer 100 stelletjes uitknippen in roze en blauw en plakken op de grote stamboom. Lijkt eenvoudig maar er is een heleboel denkwerk en nog meer uitzoekwerk aan vooraf gegaan. En dan maar hopen dat het cosmetisch zo uitpakt als het hoofd het heeft uitgedacht.


Het andere karweitje pakte niet helemaal naar mijn zin uit en dus wordt er toch nog een apparaat aangeschaft om helder te kunnen kijken straks.


Maar als het straks klaar is dan ga ik lekker achterover liggen en wachten tot de vakantie een aanvang neemt.


Nog even.....

Smoke

Vroeger, ja echt al een tijdje geleden, spaarde ik glazen. Niet zomaar glazen, maar glazen met de opdruk van een frisdrankmerk in de ruimste zin van het woord. Van mijn lieve Spanjegangster kreeg ik zo nu en dan een mooi glas of er kwam wel eens zomaar eentje uit mijn tas vandaan. En ik wist meestal niet hoe dat nu kwam. Echt, want ik ben een schijtert sinds ik op mijn 8ste een keer barbieschoentjes uit de doos jatte in de dorpswinkel. Dat was eens maar nooit weer.

Het was alweer een tijdje rustig op dit hobbygebied aangezien je tegenwoordig bij elke actie een glas krijgt en als je eraan toegeeft heb je zo je hele kast vol staan.

Maar goed, zo'n twee weekjes terug zat ik met die ganze familien met lekgestoken beentjes na te genieten van een supergeselli weekend, zie ik er 1 staan. Oh, maar die heb ik nog niet!

Een telg uit de jonge garde, waarschijnlijk om het brandgat in mijn mooie tuinzetel goed te maken, regelde het wel even voor mij. Ikke niets gezien hoor!

Hierdoor aangestoken kom ik vorige week met hubbie op zijn eerste bedrijfsfeestje bij de nieuwe baas zie ik een geweldig gaaf glas staan. Gezien het gezelschap waarin in verkeerde heb ik heel vriendelijk gevraagd of ik een glas mocht kopen. Nou dat mocht, gelukkig. Kan ik de mensen toch nog met een eerlijke oogopslag tegemoet treden.

Maar gek is het wel: het ene glas was ,thuisgekomen, ineens veranderd in 3.

Kijk zo doe je dat dus: niet zelf je handen vuil maken maar een rookgordijn leggen voor je handlanger(s).

Natuur(lijk)

Vandaag vanuit kantoor naar de auto lopend begon zich iets erg opdringerig te gedragen.
Intern begon voor de zoveelste keer vandaag mijn voedselverwerkingsmachine te protesteren en wenste nu METEEN dat ik een brilletje op zou gaan zoeken.
Hup meteen maar even een Congrescentrum annex Bioskoop ingevlucht.
Onderwijl de meerijdende collega laten wachten aan de overzijde van de straat.
Wel een beetje genant want iedereen weet wel wat je daar aan het produceren bent. Al is het puur natuur. Het deed me denken aan een tijd dat kiddie nog maar net uit de moederschoot was ontworstelt en haar ingewanden een mooie volle pamper maakten.
In ieder geval was het na de opluchting prettig verder gaan en kon de collega op zijn bestemming uitstappen.
Verder tuffend zie ik een man staan te liften en zomaar ineens dacht ik die neem ik mee.
Nee het was geen lekker ding, absoluut niet, maar blijkbaar voelde het goed van afstand.
Kijk als het streekvervoer plat ligt is het wel erg lastig om thuis te komen voor zo'n gozerdje.
Na een leuk gesprek over zijn werk in Utrecht (maatschappelijk werker, dus mijns insziens heel boeiend) bracht ik hem bijna bij zijn voordeur. Hij blij en ik voelde me tevreden.
Terugrijdend hubbie gebeld met de mededeling; ik kom eraan heb ff een lifter thuisgebracht. Zegt hij, okee zie je zo. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat ik lifters meeneem.
Ach het zou ook in ieders natuur moeten zitten : een ander helpen.

Echt (en)

Afgelopen weekend was het weer zover: het kampeerweekend met de schoonfamilie. Dit keer naar het Drentse Echten.

Altijd heel gezellig en enorm vermoeiend.

Al een tijdje haakten de kinderen om diverse redenen af en werd het clubje kleiner.

De laatste keren echter komen de, volwassen geworden, kids incl. aanhang weer mee.

En dat is supergezellig.

Vorig jaar gingen we voor het eerst met de camper en wat was dat een verademing.

Niet, naar mijn gevoel, uren bezig met opzetten en afbreken van tenten, maar gewoon de wagen even levellen en klaar is klara.

Het slapen is ook 1000 x beter dan op een luchtbed dus het is niet gek dat ik niet dodelijk vermoeid op zondag thuiskwam.

Hubbie echter heeft het een avond

volgehouden tot 04:15 en een keer tot zelfs

de vogeltjes begonnen te fluiten en het

zonnetje opkwam.

Hij dacht zelf dat het 04:30 was geworden.

Tuurlijk schat!!!

Hij heeft de prijs betaald want hij liep er

gisteren nog bij als een zombie.

Ikzelf en mijn schoonbroer hadden de pech om hordes vreemde mugjes te ontmoeten. Wat resulteerde voor ons in een bezoekje aan de huisarts op maandag. Beide doktoren vonden dat ons lijf wel een heel heftige reactie gaf en stuurde ons heen met de nodige smeerseltjes.

Helaas betekend dat wel dat deze dame niet gaat zwemmen.

Ik bedoel maar: zou jij nog willen zwemmen in het water waar dit uitkwam?
Oordeel zelf:

Toffee

Mijn lieve, lieve pluizige vriendinnetje

is er niet meer.

Ze heeft de confrontatie met een auto

niet gewonnen.