Vandaag vanuit kantoor naar de auto lopend begon zich iets erg opdringerig te gedragen.
Intern begon voor de zoveelste keer vandaag mijn voedselverwerkingsmachine te protesteren en wenste nu METEEN dat ik een brilletje op zou gaan zoeken.
Hup meteen maar even een Congrescentrum annex Bioskoop ingevlucht.
Onderwijl de meerijdende collega laten wachten aan de overzijde van de straat.
Wel een beetje genant want iedereen weet wel wat je daar aan het produceren bent. Al is het puur natuur. Het deed me denken aan een tijd dat kiddie nog maar net uit de moederschoot was ontworstelt en haar ingewanden een mooie volle pamper maakten.
In ieder geval was het na de opluchting prettig verder gaan en kon de collega op zijn bestemming uitstappen.
Verder tuffend zie ik een man staan te liften en zomaar ineens dacht ik die neem ik mee.
Nee het was geen lekker ding, absoluut niet, maar blijkbaar voelde het goed van afstand.
Kijk als het streekvervoer plat ligt is het wel erg lastig om thuis te komen voor zo'n gozerdje.
Na een leuk gesprek over zijn werk in Utrecht (maatschappelijk werker, dus mijns insziens heel boeiend) bracht ik hem bijna bij zijn voordeur. Hij blij en ik voelde me tevreden.
Terugrijdend hubbie gebeld met de mededeling; ik kom eraan heb ff een lifter thuisgebracht. Zegt hij, okee zie je zo. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat ik lifters meeneem.
Ach het zou ook in ieders natuur moeten zitten : een ander helpen.
4 opmerkingen:
Heb je helemaal gelijk in, MAARRRRRRRRRRRRRRRRRRRR er zijn zoveel gestoorden op de wereld, dat je wel heel voorzichtig moet zijn. Maar idd iemand helpen kost (vaak) noppes.
Jou gevoel is eigenlijk altijd wel okee. Dus logisch dat Hubbie er niet moeilijk over doet.
Ik herinner me trouwens dat jij iemand naar huis hebt gebracht, die iets heel engs op zijn geweten had... remember?
O die gozer die bij mij in huis kwam?
Die later dat meisje ontvoerd en vermoord had?
hahahaha.. het commentaar is 'enger' dan the story zelf.. hahahaha
Een reactie posten