A ...... is a joy forever.

Twee weken terug ben ik lekgestoken door een horde gemuteerde muggen. In plaats van de rode uitslag is het allemaal roze geworden dankzij hormoonzalf. De bossen haar op mijn benen zijn bijna in een scheiding te leggen, maar het goedje heeft enigszins geholpen. Nu nog een paar maanden wachten totdat het allemaal echt is weggetrokken.
Vrijdag ging ik voor een overdracht van lichaamvloeistoffen oftewel van bloed en plas naar het lab. Vroeger vond ik het doodeng als iemand in een witte jas van plan was een meganaald in mijn arm te porren, maar toen ik eens met Pfeiffer kwam te zitten was ik te moe om enig bezwaar te hebben. Sindsdien vind ik het alleen maar boeiend. Vanwege littekens van een hondenbeet (hmm toch een aardje naar haar maatje dat kind van me) liet ik me altijd toetakelen aan de andere arm. Maar toen er eens een mannelijke labrat de naald lustig rondbewoog in mijn adertje met een mega blauwe plek als gevolg, besloot ik de voor hen makkelijke arm te kiezen.
Goed, vrijdag dus, nadat ik bij de immer jolige, maar niet heus, labman (jawel weer een man) vandaan kwam reed ik met gezwinde, niet de wet overtredende, spoed naar het werk. Onderwijl het pleistertje eraf peuterend, want meestal krijg ik daar lelijke rode plekken van. Voel ik me daar een gigabult en de kleur was niet zachtroze, maar pimpelpaars, bijna zwart. Een onderhuidse bloeding volgens mijn duobaanhuisarts met een Turkse naam. Hiernaartoe komen als het groter wordt zegt hij dan. Gelukkig was na een dag de zwelling weg, maar ik ben een mega blauwe plek rijker. En dat is voor mij heel bijzonder. Wat dat betreft zou ik een ideale sparringpartner zijn voor een man met losse handjes (bij nader inzien mep ik sowieso terug).

Maar goed, de conclusie is : mannen kunnen niet prikken!