Oud nieuws?

Daar zijn we dan, de laatste dag van 2009. Per definitie een dag om aan het voorbije jaar te denken. Wat er allemaal is gebeurd of juist niet en hoe lang het alweer is dat sommige mensen niet meer bij ons zijn.

Al wil je soms wel weer eens terug naar "vroeguh" je kijkt ook naar de toekomst. Wat hoop je volgend jaar mee te maken? Een grote prijs winnen zou niet verkeerd zijn. Maar om nu in de krant van 31 december 2009 dit onderschrift te moeten lezen.. dat bracht me terug naar 2001.

Samen

Nog 2 dagen en dan gaan we een bezoekje brengen aan mijn vader. Hij heeft een grote residentie op de Drentse Hei. Er lopen stoere, op oeros lijkende, koeien in zijn achtertuin en hij heeft veel mooie bomen om naar op te kijken.
Dit jaar gaan we weer met z'n allen die kant op, maar nu gaan we ook een oude vriendin van hem verhuizen.Ze komt niet bij hem inwonen, maar gaat waarschijnlijk een paar meter verderop bivakkeren. Al kan het zijn dat nog voor het tot rust komen op haar plek ze het luchtruim heeft verkozen boven de aarde.

In ieder geval is het een moment van saamhorigheid die we voor 11 september 2005 misschien wel wisten dat het bestond, maar nog niet zo sterk hadden ervaren.

Geweest

Al hadden we slim actieloze en actieve dagen afgewisseld dit jaar, ik ben wel een beetje moe van de kerstdagen. Nu kan het tripje naar een stressvolle Ikea er ook aan hebben bijgedragen.
Maar we hebben een paar zinvolle dingen geleerd en de volgende conclusies getrokken.
Hubbie kan beter geen bruine tegels meer bakken
en dat we Sunseekers hebben gemist.

Deze dingen moeten we vooral proberen te voorkomen volgende kerst.

xxxxx mas

IEDEREEN FIJNE KERSTDAGEN

Kaboum

Het is weer DE tijd van het jaar. Dat iedereen zich door de supermarkt heenworstelt alsof ALLES maar dan ook ALLES op moet omdat we een lang weekend tegemoet gaan.

Ik kan daar niet zo goed tegen ( understatement van het jaar) en ga het liefste zo vroeg of zo laat mogelijk en ALLEEN de boodschappen doen. Al zijn een paar setjes handen op zijn tijd om te helpen sjouwen niet te versmaden.

Aangezien wij niet bij anderen gaan eten maar anderen wel bij ons kon ik er gif op innemen dat ik wat van de gekte zou meemaken.

Vanmorgen stond ik op tijd op om VROEGER dan VROEG op de stoep van bakker en slager te staan voor goed vlees en lekker brood. Ik was vlot aan de beurt en het liep voorspoedig.

Al voor 10 uur liepen Kiddie en ik met Smitsky's Schaduw in het besneeuwde bos voor een lekkere wandeling.
Toch wel handig als je niet hoeft te werken, lekker rustig!























En dus heerlijk de MEGAdrukte ontlopen. Dacht ik.

Thuisgekomen zag ik dat ik teveel had betaald voor mijn onsje rosbief. Ongeveer 4,5 keer teveel.

Slager gebeld, deze doet niet lullig en ik kan het verschil op komen halen. Ach het is maar 20 kilometer met de auto ( heen en terug) en op het drukste moment van de dag....in het winkelcentrum.

Het duurde 20 minuten om de auto te parkeren, maar ik werd niet pissig, nee hoor, ik werd witheet.
Heb ik toch nog mijn stressmoment gekregen.

Murphy

Wat wij niet hebben en onze huisdieren wel is een lekkere, dikke, warmtegevende vacht.

En gaan ze graag naar buiten?

Nee!

Meestal moet je ze bijna bij de deur neerslaan om ervoor te zorgen dat ze niet naar binnenglippen en verplicht eens een uurtje buiten gaan rond struinen.

Maar dit exemplaar is gelukkig een echte stoere vent. Overdag lekker buiten en 's avonds kroelen op de schoot van een van zijn baasjes. Zo heb ik ze graag.

Stoppen! Foto

Vandaag op pad naar Zwolle om mijn oud collega's volgens belofte te bezoeken.

Bewust niet mijn camera meegenomen om mijn metgezel niet te ontrieven. Vantevoren alvast een paar plaatjes geschoten van "de achtertuin".

Ik vond het idee van een "stoppen foto" scenario niet fair tegenover mijn Kiddie.

Maar man wat was dat balen. Sneeuw, wind en zon maakten het zulk mooi fotoweer dat ik menigmaal mezelf voor de kop kon slaan. Maar goed, na een ommelandse reis door prachtig wit landschap zijn we aangekomen op mijn oude werkplek. Daar waar ik lang de scepter heb mogen zwaaien is een leegte. De verbouwing is gelukt.

De mensen zijn nog net zo leuk en gezellig, en toch is het nu al anders. Een aantal keer moest ik een brok wegslikken, maar ik heb me er doorheen geslagen.

Naar huis tuffend kwam ik erachter dat ik die sleutel van dat safeloketje van het kantoor nog steeds in bezit heb. Die wilde ik overdragen vandaag. Oeps. Dat wordt binnenkort nog een ritje naar Zwolle.

Snik

Het kan niet waar zijn, ik hoop dat ik het wederom niet goed heb gezien,
maar het lijkt er op dat ik nu echt mijn eerste

GRIJZE HAREN heb.

Snik.

Let it snow

Het is zover. De eerste sneeuw is gearriveerd.

Dat betekent dus de eerste grote pan homemade snert van deze winter in Huize Zustertjen.

Lekker hoor, nadeel echter dat je na zo'n pannetje prut maken zo ongelofelijk meurt. En dan heb ik het nog niet eens over wat er gebeurt NA nuttiging.

Enjoy your freedom

Na bijna twee weken van enige vorm van grieperitus ben ik momenteel weer redelijk helder in de kop.
Okee af en toe een roggelbui en ik moet niet bukken want dan knapt er iets in mijn oren en ik wil niet weten wat dat iets is dat er knapt. Dus maar 1 remedie: niet bukken.
Gisteren en vandaag kwam er post van het UWV.
De eerste brief bevatte de volgende boodschap:
helaas pindakaas u krijgt nog zeker 3 maanden geen cent van ons en
de tweede brief : u wordt gesommeerd om weer eens langs te komen om te l***** over wat u al gedaan heeft om weer aan het werk te geraken.
Alsof ze bang zijn dat ze me straks WW moeten betalen en me vóór die tijd aan het werk willen hebben.
Nu voel ik me al zo ontheemd omdat ik "ongeoorloofd" thuis zit, gaan ze me ook nog achter de broek aan zitten want ik zit al wel 13 werkdagen thuis!

Mijn moeder zat me vanochtend al meewarig aan te kijken toen ik vertelde over de 8 sollicitaties die ik had lopen en zei woorden van de volgende strekking:

Geniet van de vrije tijd en van je dochter. Je moet niet altijd willen werken. Er is genoeg werk in huis. Dat laatste had ik liever niet gehoord.

Ik hou ook van jou

Laatst hadden we in Huize Zustertjen gesproken over het fenomeen "kerstkaarten sturen". We doen er zoals elk jaar gewoon weer als makke schapen aan mee. Maar de laatste jaren proberen we wel een eigen foto te doen. Mijn pogingen in het verleden om een foto van Kiddie en ons met kerstmuts door de toelatingscommisie te krijgen zijn jammerlijk mislukt. We hebben al eens een foto van een bevroren raam gehad, een oude auto in de sneeuw en een Iers geveltje met bewegwijzering met daarin stiekem onze kerstgroet verwerkt. Maar wat doen we dit jaar?
We dachten wel wat moois te kunnen maken in Londen. Is ook wel gelukt, maar Hubbie kwam met een , ook in mijn oren, goed idee. Want zo'n kaartje is mooier met SNEEUW dan regen. Ondanks mijn cynisme ben ik toch een beetje een romanticus.
In 2000, het analoge tijdperk, hebben we eens met de familie in een huisje gezeten en toen sneeuwde het. Hubbie wist dat daar die ene foto is gemaakt. Gelukkig wist ik welke er bedoeld werd, maar helaas heb ik om zeer duistere, mij onbekende redenen, tussen 1994 en 2001 weinig foto's ingeplakt. Dus dat wordt zoeken in de negatievenbak naar deze ene foto. Scan maken, bewerken en voilà. Toch?
Ondanks dat dat irritante virusje weer de kop begint op te steken heb ik mijn hoofd ondersteboven in de negatievenbak gehangen. Want ofschoon ik 90 % netjes in A-4 hoesjes heb gedaan. Deze zat er niet bij. Dan de overige 10 % maar doorwroeten.
Na ongeveer 1 uur heb ik het gevonden. En dit Eurekamoment heb ik luidkeels gedeeld met de medebewoners van dit huis. Ik verwacht allang geen antwoord meer , maar het bevestigende "huhum" dat uit Hubbies mond kwam is het in wezen ook.
Na nog een half uurtje knokken met mijn weerbarstige scanner had ik de foto op zijn best.
Mijn humeur is al wat gedaald omdat mijn lijf weer begint te protesteren tegen enige actie.
Komt Manlief met een leuke opmerking " ik weet een andere leuke foto voor de kerstkaarten". Hij verbleekte niet bij mijn vuurschietende ogen en vroeg onschuldig "of heb je de foto al gevonden?"

Jammerrrrrrrrr

Het zal je maar gebeuren.
Ben je gevormd door een zwaar onderbetaalde arbeider in Verweggistan, kom je ondanks de verre reis toch zonder kleerscheuren aan in een kikkerlandje en leggen ze je in een klustoko tussen allerlei exemplaren van paars en zwart tot goud en zilver.
Eindelijk is er iemand zo gek om je te kopen, heeft ze je binnen 24 uur al om zeep geholpen.
Je hebt het enige gedaan wat je nog kon: uit wraak nam je een paar balletjes extra mee in je sliding naar beneden.

K.. met peren

Ik heb het geprobeerd, maar helaas is het niet gelukt. Afgelopen dinsdag had ik mezelf aan de betere hand verklaard.
Dat ik zwetend en op allerlei vreemde momenten induttend mezelf de dag doorsleepte mocht de boodschap niet afzwakken: ik heb geen griep.
Maar zoals we allen weten kun je het wel willen maar alleen wilskracht is niet voldoende.
Daarom maar besloten er wat meer aan toe te geven.
Want na een aantal dagen vol keelpijn, neusverkoudheid, nies- en hoestbuien, waarvan je meteen gaat verlangen naar een luier omdat je het anders niet droog denkt te kunnen houden, komt de oorpijn en de allesoverheersende koppijn.
En dan die vermoeidheid. Toen ik Pfeiffer had voelde ik mijn wegvallen wel aan, nu komt het onverwacht. Zittend in een stoel als je net uit bed komt. Wachtend in de auto op je moeder tijdens haar ziekenhuisbezoek van 45 minuutjes en wakker worden omdat het koud wordt in de auto. Ik ben hartleers, maar weet dat het waar is: ik heb WEL griep.
Dus het 'genieten" van zovele uurtjes aan vrije tijd moet ik nog even uitstellen. Volgende week zal het toch wel beter zijn? Dan moet ik mijn tweede prik voor de Mexicaanse griep halen. Is dat nog wel nodig? Volgens mij heb ik nu al genoeg antistoffen aangemaakt.
Bah, ik haat dit!

No flu today

Vandaag de eerste dag van mijn nieuwe planning. Aangezien ik nu wel een heleboel vrije tijd om handen heb is het oppassen voor "het zwarte gat" en mezelf niet maandenlang te wentelen in ledigheid.
Dus ik heb al een mooi, niet te strak, schemaatje opgezet.
Maandag is de dag van het kilometers maken. Lekker ( dat zeg ik echt gemeend) opruimen, schoonmaken en een aantal uren leren. Dan als beloning lekker met een flutromannetje en een kop thee op de megafauteuil uitrusten tot het tijd is om het avondeten te gaan brouwen.
Dit was vast gelukt ware het niet dat ik met een fikse verkoudheid kamp.
Mijn energielevel is gek genoeg iets lager dan benodigd voor bovengenoemd schema. Mijn stem is nagenoeg weg. Al is dat niet erg want tegen wie moet ik , als werkeloze huisvrouw, overdag aanpraten?
Langzaamaan ben ik al wel begonnen met het opruimen van dozen vol overbodige, maar nog niet rijp voor de vuilstort zijnde spulletjes. Alleen is dat in mijn huidige tempo een karwei van pak 'm beet een week. Het ene moment snotter ik, het andere moment kan ik geen adem meer halen door mijn neus en lig ik te zuchten en te kreunen en begint mijn hoofd te bonken.
Ach ik zal niet klagen. Het had veel erger gekund... ik heb in ieder geval GEEN griep.

Kloas

Vandaag was het weer zover: het heerlijk avondje is gekomen.
Kiddie heeft al aangegeven dat ze , ondanks meerdere keren uitleg van onze kant, gewoon vind dat Sinterklaas ECHT is. En nee zegt ze, niet zeggen dat je de kadootjes zelf hebt gekocht, dat wil ik niet horen!
Okee, wat jij wilt!

Terwijl ze op de computer een spelletje doet en Hubbie pannenkoeken bakt zeul ik een heavy weight jutezak de trap af en zet 'm zo zachtjes mogelijk voor de deur.
Achteraf bedenk ik me dat ik het net zo goed in zicht van Kiddie had kunnen doen. Ze heeft toch besloten dat de Pieten het daar neerzetten, dat idee ram je er gewoonweg niet uit.
Uiteindelijk konden we dus vol spanning aan de uitpak beginnen.
Gelukkig viel alles bij ons meer dan in de smaak. Al was ik wel verbaasd dat ik op een gegeven moment een paar zakjes verse groenten uitpakte. Toen daarna een kruidenmix, een wokkookboek en een WOK tevoorschijn kwamen viel het kwartje. Waarschijnlijk een hint van de Sint omdat het koken de komende tijd weer MIJN pakkie an is. Jawel wrijf het er maar in.
Ik zal nog eens 2 keer nadenken voor ik deze Sint weer een lekkere Whiskey kado doen. Tsss.

Wah Wat?

Welkom in de wereld die WW heet.

Kreeg vanmiddag een telefoontje van een alleraardigste meneer uit Zwolle.
Hij zegt dat ik eind maart een WW uitkering krijg over maart 2009. Want er is een opzegtermijn van 4 maanden en omdat alles op de 2 de is getekend komt er nog een maand extra bij.
En nee mevrouw, het is niet zoals uw werkgever heeft gezegd, u krijgt voor die tussenliggende maanden geen uitkering! Daar moet je het dus maar mee doen. Krijg je een premie ( heb ik overigens nog niet), wat een geluk is natuurlijk, moet je nog eens 5 maanden zelf ophoesten. Hoezo je hebt er altijd voor betaald en je hebt er recht op. Ik hou er al niet van om mijn handje op te houden en dan krijg je dit ook nog. ben blij dat ik het niet laat vastzetten.
Mij sturen ze niet met een kluitje in het riet en ik zeg ( ik ben heel aardig gebleven en toch stotterde hij!!) maar ik heb al in juli getekend voor boventalligheid.
O, zegt de beste man dat kan het verhaal veranderen.
Maar een kopietje sturen en hopen dat het meevalt.
Zal wel niet.

Open ogen

Het is even wennen en daar moet ik gewoon doorheen. Ik laat het allemaal maar gebeuren.
De Ferrari op circuit-stand zit er nog op, maar dat veranderd vast sneller dan ik verwacht.
Het is wel een hele aparte ervaring dat ik, zoals gisteren, zomaar spontaan een bakkie heb gedaan bij de gastouder die toch een groot deel van de schoolweek je eigenste kind opvangt.
Of dat je zomaar even aan kan bij Mutti.
Gisteren is er aan haar oog gesleuteld en ze vond het enorm meevallen ( zie: http://smitsky.blogspot.com/2009/12/gluren-door-een-spleetje.html ). Ik kan veel hebben, ben niet gevoelig voor een stevig operatieverhaaltje, maar als men het over een oog heeft.......
Je raad het al, moeders moest zo nodig uitgebreid over haar onderhoudsbeurt vertellen en ik voelde al een lichte wegtrekker aankomen. Het ging goed, die vingers in de oren helpen best redelijk tegen ongewenste info.
Maar goed, moeders heeft vaak een lange aanloop nodig voor ze iets "laat doen"aan haar lijf. Je wilde niet weten hoe ze stijgerde toen er werd geopperd dat ze van 3 naar 4 x per dag moest met haar insulineshot. Nu is ze alleen maar blij dat ze het toch is gaan doen. Hetzelfde met de starende oogjes. Ze is nu al tevreden en aangezien ze mij vroeg of ik een nieuwe ketting en ring had gekocht en ze er vol belangstelling naar keek denk ik dat dat terecht is. Ze werd helemaal gelukkig toen ik haar luid en duidelijk verteld dat ik dat al jaren dagelijks draag.
Er gaat een wereld voor haar open.

Home Sweet Home

Onze laatste volle dag in Londen stond in het kader van "Shop till we drop".

Nadat we het overgewaardeerde, kitscherige Harrods hadden gevonden zijn we wat uurtjes druk geweest met het kopen van een aantal Sintkadootjes.Wonderbaarlijk dat een aantal dingen, omgerekend, hier goedkoper zijn dan bij de Polderse Intertoys. Na een drankje in het protserige restaurant en een plasje in "het toilet van de vergane glorie" gingen we met groene tasjes vol koopwaar naar de volgende winkelstraat: Oxford Street.

Natuurlijk nog even een heel belangrijk plaatje schieten:

De "Primark" was ietsjes minder druk dan zaterdag en daar kon ik nog redelijk vlot van mijn geld afkomen. Toch fijn dat ook "good old England" heeft begrepen dat een betaalautomaat damned handig is.

Met brandende voeten sleepten we ons aan het einde van de middag weer richting hotel.

We hebben een boel spulletjes extra, maar hebben niet voor niets een ,bijna lege, koffer meegenomen.

De volgende dag was onze terugvlucht , maar we hadden 8 kilo meer in de koffer dan op de heenvlucht en dat was 5 kilo teveel.

Na wat heen en weer in -en uitpakken hadden we een akkoord van de kauwgom kauwende zuurpruim van een grondstewardess en mochten we door de douane. Hubbie kocht daarna expres nog een emmer Whiskey, want dat werd toch niet meer gewogen. Dachten we. Uiteindelijk mochten we op de vlucht naar huis. En al is het jammer dat het voorbij is, home sweet home ( waar Kiddie is) is ook wel weer fijn.

Bells were ringing

Londen hebben we al vaker gezien dus buiten het shoppen om hadden we niet de intentie om de toerist uit te hangen bij een "Buckingham Palace" of "The Tower of London".
Nee, nu eens iets niet zo voor de hand liggend bekijken nl. het oude Londense kerkhof Highgate.
Ik had thuis al allerlei informatie tot mij genomen. Dit leek mij een geweldig uitje. Ik wist al bij welk metrostation we moesten uitstappen en dat het een "korte" wandeling was ernaartoe.
Dat er voor die dag een weeralarm werd afgegeven kon de pret niet drukken.
Er moet meer aan te pas komen wil ik een mooie dodenakker laten liggen.
Dat het betreffende metrostation "out of service" zou zijn was nog niet meteen een probleem.
Tot we erachter kwamen dat we in de stromende regen ongeveer een uur zouden moeten lopen, heuvel op, met de kans dat we niet eens het kerkhof op zouden mogen ( toegang alleen met begeleiding en niet vooraf te reserveren) .
Gek zeker dat we dit plan lieten varen? Nou ja, eigenlijk ik, want hubbie vond het allemaal wel best ondanks zijn pijnlijke voet.

Uiteindelijk hebben we Covent Garden bezocht, het London Transport Museum tijdens een hoosbui bekeken en The Tower Bridge beklommen. Daarna werd het snel donker wandelend aan de oever van de Thames.

En om het nog mooier te maken begonnen de kerkklokken ook nog te luiden. Het was vast niet persoonlijk.

Shop till we drop

Een verwaarloosbare nachtrust achter ons latend vertrokken we op tijd naar Eindhoven om met prijsvechter Ryanair naar Londen te vliegen.

Na een ommelandse reis kwamen we aan bij ons hotel alwaar we onze bagage konden stallen. Onze eerste dag hier is een zonnige! We zitten vlak bij Hyde park en daarom besluiten we, ondanks onze vermoeidheid ( we zijn geen 20 meer en zo'n nachtrust van amper 3 uur hakt er danig in) lekker een stuk te gaan wandelen richting Oxford Street.

Eerst halen we een goddelijke baguette bij de plaatselijke Sandwichbar, die live onze BLT ( Hubbie) en Zalm baguette maakt voor een belachelijk lage prijs. Met de buik vol, voor het eerste kwartier, lopen we naar het park.

Daar komen we een heleboel eekhoorntjes tegen. Natuurlijk zijn ze meteen op Hubbie gericht. Er klimt er een zelfs in zijn been. Ik was helaas niet snel genoeg met het pakken van mijn camera, dus jullie moeten me op mijn woord geloven. De diertjes worden door iedereen verwend met allerlei nootjes en zijn daardoor voor de "duvel niet bang".

Aangekomen in de winkelstraat ben ik blij dat we Kiddie niet hebben meegenomen. Het is zaterdag en heel Londen is op de been. De drukte in de winkels is zo enorm dat we besluiten om op een andere dag terug te gaan omdat alles hier wel heeeeeeeeeeeeeel goedkoop is. De pond staat laag en de prijzen zijn kinderarbeidwaardig. Deze wetenschap sluit ik bewust buiten, want anders kom ik thuis zonder koopjes. En daarvoor zijn we toch ook in Londen!

Als we uiteindelijk weer terug gaan naar het hotel ben ik toe aan een rustgevend bad en Hubbie aan een tukkie. Dus doen we dat voordat we uit eten gaan bij de Italiaan om de hoek.

D-Day

Het was 27 november 2009. Mijn allerlaatste werkdag bij ABN AMRO.
Ik hield het droog tot 10:30. Toen vonden een aantal collega´s het nodig om me, telefonisch dat wel, een hart onder de riem te steken. Toen er eentje in het bijzonder me bedankte voor wat ik voor hem heb betekend (wist ik veel dat dat luisterend oor en droge commentaar van mij echt gewaardeerd werd) gingen de sluizen open. En niet op een kiertje, nee het echte werk.
Fijn, en de dag begon nog maar net.
De hele dag door heb ik veel lieve woorden, knuffels en zoenen in ontvangst genomen. Mijn hart voelde steeds zwaarder en zwaarder. Op een gegeven moment verdween een collega. Ze was eerder vrij ( volgens mij was die VT niet bij mij ingediend, maar ach..) en dat kon alleen maar betekenen dat het sluitstuk van de dag wel eens een klapper kon worden.

Getooid met een mijter en stokpaard van Sinterklaas (ik moest voor het afscheid natuurlijk een paardrijles laten schieten dus vandaar blijkbaar dit alternatieve vervoermiddel) ging ik, samen met een collega richting feestplek.
Aangezien ik het de hele middag tranentechnisch droog had gehouden had ik goede hoop dat ik de avond tissuevrij zou kunnen doormaken.
Lauw Loene: bij de eerste speech stroomde de Niagara Watervallen over de wangen.
De hele avond was GEWELDIG.
Eten, zingen, lachen, feesten en zuipen (ja dat kunnen die bankiers wel).
Ik heb nog nooit zo´n geslaagd feest meegemaakt. Applaus voor de organisatoren!
Om 01: 35 lagen we in bed en we stonden op om 04:30 om onszelf klaar te maken voor ons lang weekend Londen. Voor het eerst sinds haar geboorte zonder dochterlief op pad.

Roggelen we wel

Enkele jaren geleden was er zo'n campagne op TV van postbus 51.

Dat het wel lijkt of wij en in het bijzonder onze kinderen zoveel "moeten". Dat de ouders daardoor nog meer "moeten" werd niet belicht, jammer. Want wie mag die "kinderen"overal naar toe chauffeuren? Juustem, de papa's en mama's die denken dat het nu eenmaal het beste voor hun kroost is als ze veel sociale contacten leggen, sportief en creatief bezig zijn en daardoor geen tijd hebben om voor de TV of achter de computer te zitten.

Ik moet zeggen dat ik het allemaal zo onbegrijpelijk vond. Kon me niet voorstellen ooit in zo'n scenario te moeten acteren. Nu is de woensdag wel een vliegdag voor me, maar als je de rest van de week dat niet hoeft, omdat je moet werken, mag een mens niet klagen.

Alleen we hadden het zalige plan om aankomend weekend lekker naar Londen te gaan, zonder kroost.

De avond ervoor nog even een afscheidsfeest voor mij, en Manlief is daarbij.

Geen probleem, de hulptroepen ( Schone Zus en Smitsky) hebben elk het Schatjen 2 nachten te logeren.

Maar dan blijkt dat Dochterlief op 2 feestjes wordt verwacht. Oef.

Maar ook dat is nu geregeld:

Vrijdag naar de gastouder tot 15:00.

Manlief haalt haar op en brengt haar naar feestje nr. 1.

Ouders feestvarken brengen haar bij logeeradres 1 ( Schone Zus) rond 21:30.

Zaterdag brengt Schone Zus Dochterlief naar feestje nr. 2 en wordt ze rond 18:30 weer afgeleverd bij Schone Zus.

Zondag neemt Smitsky het 's avonds over en ze brengt haar maandag en dinsdag naar school. En haalt haar 1 x op bij de gastouder en eenmaal bij school. Dan 's avonds wordt Dochterlief in bed gepleurd in Huize Zustertjen en komen wij weer thuis.

Ongelooflijk wat een organisatie en hulp heb je nodig om een keer met z'n tweetjes op pad te kunnen.

En dochterlief kan wel een agenda gebruiken.

Zelfkennis

De hele week heb ik al te kampen met spierpijn. Mijn hele lijf doet al een week niets anders dan kreunen en steunen bij enige actie. Op een gegeven moment begint ook je nek een partijtje mee te zeuren.
Ik wist het zeker: de reden van mijn kwakkellijf zit 'm in mijn Hortsikles van afgelopen vrijdag, of eigenlijk in het paard in kwestie, Bolino.
Ja jongens,ik weet het, het is een lief paard, maar de lieverd heeft wel bijna de hele les met mij "in gevecht"gezeten omdat ze niet deed wat ik wilde. En ja , het zijn net kinderen, geef je ze te veel de ruimte dan pakken ze je in. Uiteindelijk kwam ik in grafstemming van het paard af en had stijve handen van het in bedwang krijgen van dit edele dier.
Dus volgens mij had ik daarom de hele week overal pijn en dat is toch wel erg vervelend. Uiteindelijk kwam vandaag de climax ( nee niet zo eentje) want mijn hoofd spatte bijna uit elkaar toen ik vanmorgen opstond. Hiermee valt niet te werken dus moest ik me , 1 week voor mijn definitieve afscheid, ziekmelden. Wat een afgang.
Na een paar uurtjes slaap stond ik op, zonder spierpijnen en met een afnemende hoofdpijn. Tegen de avond was alle pijn zo goed als verdwenen en kon ik toch nog naar mijn Hortsikles.
Op mijn eigen verzoek had ik wederom Bolino, want ik geef niet zo snel op, en de samenwerking ging prima. Heerlijk rijden dus.
Maar ik moet nu de waarheid onder ogen zien.
Het ligt niet aan het paard, maar aan good old stress.
Ik zie er zo enorm tegenop om nog aan het werk te gaan... de laatste loodjes wegen enorm zwaar.

Moi, Me, Ik

Als je het geluk hebt ( dat heb ik nog niet) dat je mag komen op een sollicitatiegesprek dan weet je al dat een van de vragen is "wat is je zwakste punt".
Ik heb er natuurlijk vele. Maar een groot deel daarvan kun je ook positief bekijken. Daarom is dit natuurlijk ook een K..vraag. Maar wat zou ik dan antwoorden?
Niet dat ik baal als iemand zegt dat ik iets fout heb geschreven, want dan lijkt het alsof ik tegen geen enkele kritiek kan, en dat is niet zo! Want ik haal na zo´n opmerking alleen maar uit met mijn loeiharde vuist en heb de rest van de dag zo´n zonnig humeurtje dat iedereen met een boog om me heen loopt.
Mijn allerzwakste punt is heel simpel , ik heb een hekel aan schoonmaken. Ik ben makkelijk en heb erg weinig tijd om de kamers in dit huis eens een goede schoonmaakbeurt te geven buiten het wekelijks stofzuigerritueel. Maar straks wordt het voor mij een "living hell".
Want wie heeft straks zoveel vrije tijd dat ze van gekkigheid wel aan het poetsen moet?

Juist!

Kloas

Hij is er weer!

Dochterlief is al meerdere keren onderhouden over het feit dat deze man op TV in onze ogen de "echte" is, maar dat hij niet zo oud is als de echte Echte ( volg je het nog) oftewel de oorspronkelijke en dat deze ook niet alle kadootjes regelt, want dat kan hij niet betalen en daarom doen Pa en Ma dat . Een van haar antwoorden was daarom "dus jullie hebben gelogen". Auw! Het enige correcte antwoord daarop is natuurlijk "Ja, maar....".
Vanavond was ze het zat en gaf ze aan dat ze er de voorkeur aan geeft om te geloven dat hij bestaat. Ook goed.
Dus de schoen werd gezet. Kiddie heeft de gedachte al goed in de smiezen. Ook een ander iets gunnen heeft ze meteen in praktijk gebracht want ook onze schoenen hebben een plekje gekregen.
Ik geef toe niet bepaald onze mooiste schoeisel maar daar zal de goede man vast niet op letten. Nu nog iets zoeken om in de hare te doen. Die van ons slaan we maar over.

Volgens mij zijn wij de schoenkadootjesleeftijd toch rijkelijk voorbij.

Zucht.

Herfst

Buiten waait het. En niet een beetje, maar echt stevig.
Hubbie en Kiddie balen daarvan. Ze "kunnen er niet goed van slapen" zeggen ze dan.
Dat Kiddie al uren vast ligt te ronken zal dan wel een hallucinatie van mijn kant zijn.
Hubbie echter heeft al meerdere keren bewezen een slechte nachtrust te verkrijgen bij deze weersomstandigheden.
Erg sneu, maar ik geniet ervan ( de harde wind en niet het ongemak van Hubbie ) en slaap als een roos in deze situatie. Zal wel komen omdat ik in de herfst ben geboren.
Hoe dan ook, morgen ben ik vast genoeg uitgerust voor een stevige boswandeling.

Pfff

Ik ben zelf de eerste om het toe te geven.
Als je iets wilt moet je de koe bij de horens vatten en geen tijd verliezen.
En toch heb ik dat de laatste maand gedaan: tijd verloren.

Waarom kon ik me er niet toe zetten? Geen idee.

Maar gelukkig is het tij gekeerd.
Vanavond heb ik het gedaan. Er liggen 2 witte flopjes klaar voor de post.
Ach, het is een begin.

Sint

Het is weer de tijd van de oude mannen. Die eeuwenoude grapjurken zijn in hun tijd zo'n goed voorbeeld geweest dat we er nu nog last van hebben.

Het begint met die ouwe Maarten. Okee hij is heilig verklaard en zal dus zeker veel goeds hebben gedaan. Dat zou je denken, maar als je het geheel plaatst in de eeuw dat het speelde ( 4de eeuw) dan vond men je al een heilige als je sorry zei wanneer je iemand een oog uitstak tijdens een ruzie.

In ieder geval is deze voormalige ridder zich gaan wijden aan het geloof en heeft zo een plaatsje in de hemel verworven. Eerst iedereen doden die jou of je koning in de weg staan en daarna je zonden wegwassen in een klooster. Er is toch niet zo heel veel vooruitgang te bespeuren in de wereld.

Ach door de eeuwen heen hebben we met elkaar er een leuke traditie van gemaakt en vanavond mocht moeders mee op stap.

Dochterlief was enorm verlegen van al die mensen die de deur opendoen en kroop het eerste half uur achter mij weg ( is niet moeilijk, lukt makkelijk), maar na een tijdje ( boos worden, ultimatum stellen mocht niet baten) was het ijs gebroken en werd er zelfs HOORBAAR gezongen over tomaten met een kale kop.

Met een zak vol suikerwerk zijn we uiteindelijk weer voldaan huiswaarts gekeerd.

En nu wachten op de volgende. De Goedheiligman himself.

Texel

Vandaag was de dag dat we op verjaarsvisite "moesten"op Texel. We dachten eerst om de zaterdag erbij te pakken, maar gezien de weerberichten zagen we daar toch maar vanaf.

We gingen ruim op tijd weg, en ik vond dat dat wel een complimentje waard is, toch wederom sloten de vrachtdeuren achter ons. Als je weet dat de rest of the family al tegen elkaar had gezegd "varen we nog niet? Nee want ze wachten nog op family Zustertjen" begrijp je al hoe het er normaliter aan toe gaat. En jawel, dat is eigenlijk altijd de schuld van de dames in dit huis. Ik ben niet bang om mijn tekortkomingen te verklappen. Echt niet!

Dit keer echter waren we dus wel op tijd weg, maar we leefden allen in een klein wereldje en sommige automobilisten worden dan zo angstig dat ze bij zicht van toch nog meer dan 100 meter standaard 20 km onder het normale ( toegestane) tempo het asfalt betreden. De auto voor ons probeerde de angsthaas al wat op te drukken ( zoals ze aangekomen op de boot ons al bevestigden) maar veel animo had deze slak niet getoond.

Gelukkig haalden we nog net onze geplande afvaart en konden we op tijd ons gezicht tonen bij geliefde (schoon) zus en zwager.

Na een gezellige dag begaven we ons nog even, want Kiddie en Hubbie vonden het koud, aan het strand.

Uiteindelijk maakten we de 2 uur trip naar huis en halverwege de afsluitdijk sloten mijn luikjes zich bij tijd en wijle en werd ik regelmatig wakker geschud door kindlief op de achterbank.

Volgende keer maken we er toch maar een weekend van.

Zo'n dagtripje is voor dit oude mens veel te vermoeiend.

Kiekendief

Zoals jullie , hopelijk, weten heeft de Flevopolder een vogeltje als blikvanger, nl. de kiekendief.

Is het jullie( = poldergenoten) al eens opgevallen dat niemand heeft begrepen hoe je deze sticker op je auto moet plakken?

Walhalla

Mijn boekenkamer is al bijna af. Er moeten nog wat "bovendelen"gekocht en in elkaar gefrut worden, maar alles moet er toch wel al in kunnen. Dacht ik. We hebben alleen wel erg veel fotoboeken. Die waar je behalve foto's ook bonnetjes, entreebewijzen, wikkeltjes, vliegtickets, etc, etc. in plakt. Geen mooi gelikte digitale fotoboeken voor mij, nee heerlijk Old School knippen en plakken. Nadeel is echter dat dit echt monnikenwerk is en veelal tot resultaat heeft dat ik na zo'n plaksessie (waarbij minimaal 3 maanden foto's moeten worden verwerkt) een paar weken met verkrampte lichaamsdelen zoals de schouders, door het leven moet.

Deze naslagwerken hebben nu al de ruimte van 1,5 kast ingepikt.
Onze "kleine"collectie kookboeken hebben ook 1 kast ingevorderd en de andere kasten zijn al helemaal gevuld met al het andere leesvoer.
Nu moeten we echter nog wel alle jeugdboeken van Hubbie ( dat zijn er 2) en mij (iets meer) van zolder halen om ze ook een plaatsje in dit Walhalla te laten innemen.
Kan Kiddie er als ze zin heeft ( that'll be the day) in lezen.

Zo zie je maar weer.
Denk je dat je klaar bent, ben je nog een paar weken bezig om alles naar t zin te krijgen.

Ach het houdt je van de straat.

Schokkers

Gisteren hadden we ons zgn."vriendenuitje". Ik had aangeboden om e.e.a. te regelen en met elkaar hadden we bedacht dat we zouden gaan voor een stadswandeling met daarna diner.

Maar naar welke stad ga je dan. Kampen, Amersfoort?

Nee, Schokland! We wonen er praktisch naast, maar de vrienden kennen het natuurlijk niet zo goed als wij. En dat terwijl het toch echt Werelderfgoed is .

We begonnen om 11:30 met een rondleiding over het voormalige eiland en aten daarna een eenvoudige lunch in het museumrestaurant. Omdat we maar een klein stukje hadden gezien besloten we om ook de oude haven van Emmeloord te gaan bezoeken, nadat we hadden rondgelopen in het museum.

Gelukkig bleef het weer prima, al was het aan het einde van de middag wel frisjes te noemen.

De warme chocolademelk smaakte naderhand menigeen zeer goed.

Deze dag was zo'n succes dat we met z'n allen nu hebben besloten dat we vaker dit soort dingen met elkaar moeten gaan doen.

De eerste date staat al: een huiselijke High Tea bij ons op derde kerstdag.

Tja je moet wat als je Sunseekers en Moat niet hebt met kerst.

Kast

Het was een zware week. Mijn lijf doet overal pijn. En niet vanwege een opkomend virusje maar gewoon van simpele, ouderwetse, eerlijke lichaamsarbeid.

Nadat we afgelopen dinsdag 's avonds nog even naar Amersfoort zijn gereden om e.e.a. in te slaan ben ik de volgende dag begonnen. Ik heb mezelf overtroffen door met de gedrevenheid van een pitbull me vast te bijten in mijn taak, nl. het in elkaar flansen van 12 kasten.

Op een relatief klein vloeroppervlak ( de rest van de kamer lag vol met materiaal) heb ik zonder hulp de eerste 9 kasten gerealiseerd. Tuurlijk zijn dit geen hersenbrekertjes, maar ik voel me toch voldaan dat ik het ZELF heb gedaan. De laatste 3 mag Hubbie doen, want hij wilde zo graag helpen.

Bovendien moesten alle boeken nog van boven naar beneden worden gesjouwd. Gelukkig was ik wel zo slim om de rest van het gezin daar wel bij te laten helpen.

Maar aangezien dit projectje niet bepaald dagelijks werk is voor een bankemployee kamp ik nu al een paar dagen met zere botten, gevoelige knietjes en pijnlijke schouders.

Ach ik weet waarvoor ik het doe...... mijn boekenkamer.

Macro

Mijn nieuwe camera is zo tof.

Ik ben er erg blij mee.

Ik wilde nog wel graag een Macrolens. Maar vond dat zaterdag net even iets te duur. Had al het gevoel alsof al mijn ribben uit het lijf waren getrokken toen ik moest betalen.

Alleen nu hebben we onze boekenkamer goedkoper kunnen realiseren en gaat de "oude"camera ook niet voor weinig van eigenaar wisselen.

Dat bij elkaar opgeteld is de "winst"meer dan dat die lens kost.

Zal ik toch maar.....

Communicado

Ik ben aan het afbouwen zoals een ieder wel weet. Ik laat me niet meer zo snel "pissed"maken, maar vandaag is het de stagiaire goed gelukt.
Al weken vertel ik dat "communicatie "het allerbelangrijkste is om een team "smooth"te laten lopen.
Dan is het natuurlijk de allerbeste en slimste actie om als je "boss"( ikke dus) in de buurt is (zeker niet gezien) zonder opgave van reden 10 minuten van je "post"te verdwijnen.
Als je werkzaamheden dan ook nog behelzen "het naar de juiste balie begeleiden van klanten" en er lopen continu klanten naar binnen maar jij bent mooi weer aan het spelen bij een collega, dan ben je goed bezig, toch?
De stagiaire had vanmiddag een hoogrode kleur na ons "gesprekje"en noemde me weer bij mijn naam; CHEF.

Picture Perfect

We hebben er al heel lang over nagedacht. Vaak betekent dat dat we ineens een besluit nemen, waar we eigenlijk ook nooit op terugkomen.
Vandaag was er weer zo'n moment.

Zie hier onze nieuwe aanwinst. Nu de "oude" nog verpatsen op MP zodat het ribje uit ons lijf een klein beetje geneest.

Iemand nog interesse in een EOS 350 D?

Wraak van een 8 jarige?

Ik ben niet modebewust. Heb totaal geen notie van wat wel en wat niet "in" is en trek na een dagje werken in werkgeverskostuum het eerste aan wat uit mijn kast valt.
Vaak is dat het oudste en lelijkste tenue wat ik heb.Dat zit het beste!
Maar rondlopen in lompen wil ik kindlief natuurlijk niet aandoen dus haar coach ik nog een beetje bij de aankoop van diverse textieltjes. En als ze 's morgensvroeg van plan is om knetterroze aan te trekken bij pimpelpaars, dan grijp ik , althans de eerstkomende jaren, nog in.
Haar kledingkast ligt vol met leuke, hippe kleren in veilig blauw, zwart en wit en gedurfd roze, paars en rood. Een paar goede spiekerboxen en het is compleet. Ze heeft tevens een hele verzameling haarbanden en bezit sinds haar laatste jaarwisseling ook een heel arsenaal aan tutspullen. Dus dat is alvast een veelbelovende start op het "hippe" schoolplein zou je zeggen.
Het enige wat ik hiervoor graag terug zou willen zien is dat die berg kleding na de was ook weer netjes in de kast komt.
Vergeet het maar, dat is blijkbaar mijn taak in dit huishouden. Maar dat had ik nu wel een keer gezien. Dus de laatste week ruimde ik haar spullen niet op. Althans ik zette een mooie, grote wasmand in haar kamer met al haar schone was en gaandeweg kwam er een aardig bultje op.
Uiteindelijk begreep ze de , niet bepaald subtiele, hint. En ook al slijmde ze nog zoveel: ik heb NIET geholpen. Maar het is zoveel zegt ze dan. Tja als je nu volgende keer meteen op gaat ruimen als ik het zeg en niet pas na 4 x  dan loopt het niet zo op.
Volgens mij is het kwartje gevallen.
Maar toen ik van de week met mijn shirt binnenstebuiten op de manege rondliep vond ze het niet nodig me dit even te vertellen. Ze had het niet gezien zegt ze dan. Ja, ja.

De toekomst begint nu

Het gaat beginnen..

De boeken zijn binnen...

O, als je me nodig hebt, er is een wachtlijst van 18 maanden.

Goed gedaan jochie

Ik vind ze vreselijk. Ze zijn er in rood, blauw, met kruiwagentjes, bloemetjes en allerlei ander vreselijk geneuzel.

Maar toen kreeg ik deze van mijn collega's.

Eerst dacht ik nog, waar in de tuin kan hij staan zodat hij langzaam maar zeker aan het zicht wordt onttrokken, maar toen ik beter keek vond ik 'm wonderwel prachtig. Olijk neusje, kleurtjes prima. Nou,hij staat met zijn rug in het zonnetje maar wel ... binnen.

Peurs

Als je van een lieve Smitsky haar klapdoos krijgt en je hoeft er alleen nog maar een muis bij te kopen dan is dat mooi meegenomen.
Alleen dom van me dat ik Kiddie de kleur liet uitkiezen.

Want het ding is nu niet alleen duurder dan de rest maar ook........

Lekker langzaam

Ik ben , na de hectiek van dit weekend, lekker aan het relaxen de laatste paar dagen. Ik kon zomaar nog een paar herfstvakantiedagen vrij en ik geniet er enorm van.

Kiddie mocht van ons een paar ochtenden naar de manege en extra rijden. Ikzelf stond gisteren aan de zijlijn te blauwbekken en foto's te schieten en toen vroeg iemand me waarom ik niet meedeed.

Ja, waarom eigenlijk niet.

Zodoende hebben Moeder en Dochter vandaag voor het eerst in hun leven samen paardgereden.

Mijn paard was niet zo happig ( of juist wel) op de pony ( een andere dan gisteren, want die wilde maar niet in galop) van Kiddie dus er was wat strijd, en nee ik ben er niet afgedonderd. Maar uiteindelijk stonden we na 1,5 uur rijden weer netjes naast ons rijdier. Al met al met poetsen voor- en achteraf ben je dan toch weer zo'n 3 uur van huis geweest.

Ik moet zeggen dat ik bang ben dat ik het thuiszitten straks niet zo erg ga vinden als ik dacht!

Fijn

Gisteren was het weer zover. Ons jaarlijkse vieren van het weer een jaartje ouder worden.

We hadden lekker veel aanloop en een boel meekaners (22 incl. onszelf). De hele dag gonsde het huis van de stemmen. Mijn dag is dan helemaal geslaagd. En dat ik de hele dag in de keuken sta met mijn lieve Kiddie als rechterhand, is niet belangrijk, als de mensen waarom ik geef het naar hun zin hebben dan is mij alles goed. We zijn enorm verwend. Van alles werd ons toegestopt, een spannend "bakei" , leuke buitenplantjes, bloemen, pompoenvaas, een uitgebreid en naar ik nu al uit ervaring weet heerlijk verwenpakket, whiskey, Fries suikerbrood (jamsel, jamsel), Jamie Oliver Kruidenpotjes, wijn, clotted cream (yes!), geld, bonbons (oepsie), eggtimer, bloembollen, kaas, monatoetjes ( leg ik nog wel eens uit),brunabon en geld ( Mutti moet dat niet meer doen!).

Om iets na 02:00 lagen we in bed. De keuken en woonkamer zien er ontploft uit, de vaatwasser

draait overuren, maar wij zijn gelukkige mensen.

Hieperdepiep

Er is er een jarig HOERA HOERA, dat kun je wel zien dat ben IK.

Al weer 34. Het is toch wat!

Ben weer enorm verwend door mijn gezinnetje en collega's.

Bedankt.

Voorbij

Ze werd jaren geleden door mijn vader geïntroduceerd in de familie. Hij zorgde een beetje voor haar , het oude mensje, en volgens mij zij ook wel een beetje voor hem. Ze hadden elkaar ontmoet toen mijn vader als taxichauffeur in Drenthe haar samen met haar man heen en weer bracht naar het grote ziekenhuis vanwege zijn behandeling bij longkanker. Toen haar man overleed was mijn vader er voor haar. Ze had immers niemand meer. Ze kwam regelmatig mee naar verjaardagen van de familie. En toen Daddy dichter bij ons, de kinderen, wilde wonen besloot ze om ook deze kant op te verhuizen naar een nabijgelegen bejaardentehuis.
Vier jaar geleden overleed Daddy plotseling. Schone zus nam het stokje van hem over en zorgde goed voor haar. Mijn geduldige, zachtaardige Schone Zus was als de nooit gekregen dochter.
Vandaag gaf Schone Zus een mooie, liefdevolle speech en menigeen was geroerd.
En ondanks de kleine opkomst was daardoor de dienst er toch een met veel warmte.
Ze zou trots zijn geweest op haar "dochter".

Proef

Vanmorgen weer fris en fruitig proberen te zijn (wat NIET is gelukt) om met dochterlief naar de manege te vertrekken. Ze hoeft pas om een uur of 1 een proef te rijden, maar ja ze wil natuurlijk graag de pony opleuken alvorens het strijdtoneel te betreden.

En wat betekend dat dan? Jawel dat moeders de HELE dag onder de pannen is.

Je begint al vroeg met , proberen, een vlecht te maken in Kiddies haar. Ben niet goed in blijvend resultaat zoals later blijkt. Heeft ze helemaal voor niets de hele buurt wakker gejammert toen ik haar lokken borstelde. De piepert.

Dan kleding aan. Een WITTE broek! Jasje, schoenen, chaps ( nieuwe, die nog wel zwart zijn) en daaroverheen een trui en joggingbroek, want je moet de goden niet verzoeken. Wit is heel snel zwart natuurlijk.

Na een tijdje komt het moment supreme eraan en zijn mijn vriendin en Manlief ook gearriveerd om haar actie te kunnen aanschouwen. Dochterlief deed het prima en heeft er weer een rozet bij.

Volgende keer zal ik toch maar eerst even met haar oefenen, dan komt er theorie bij.

Helaas vind Kiddie nu dat ik OOK deze proefjes moet gaan doen.

Tss, dacht het nie....

Boekeloooooooo

Vandaag zijn we zomaar naar Boekelo geweest. Je denkt natuurlijk, what the f... is daar nu te beleven.

Nou daar is de Militairy. Dit evenement heeft mij in mijn jonge jaren de haren in de nek doen rijzen alleen al als de naam werd uitgesproken. Dierenbeulen zijn het die de paarden over het randje brengen van hun kunnen en als er een ruiter onder het paard terecht komt? Lekker Puh!

Zo dacht ik er toen over. Nu zijn ze bij de organisatie ook niet gek en hebben ze de Cross Country van vroeger afgeschaft. Dit melden ze ook in hun leaflets. Verstandig, nu wil ik wel komen kijken.

Vanmorgen mochten we vroeg op pad met het gezinnetje, want het spektakel kost wel wat dus als rechtgeaarde Kaaskop moet je er zolang mogelijk lopen natuurlijk.

Aldaar aangekomen waren we erg tevreden over de organisatie, behalve dat het jammer is als je via internet boekt , je krijgt dan geen plattegrond via het scherm in de schoot geworpen ( lukt mij tenminste nog steeds niet).Dat ze je niet bij de ingang alsnog zo'n velletje geven is dus balen als je iemand zoekt. Want het vinden van de te ontmoeten vriendin ( haar vriend was er aan het netwerken met zijn bedrijf) viel vies tegen. Uiteindelijk, 4 sms-jes en een telefoontje later, hadden we haar gevonden en mochten we meegenieten in een tent van de drankjes, krentenwegge en later een stamppottenbuffet. Heel tof dat we daarin mee mochten delen. De gekochte muntjes konden we daardoor weer ongebruikt inleveren.

Manlief had de camera geconfisqueerd en ik kon lijdzaam toezien hoe hij mooie plaatjes schoot. Maar beter dat dan dat hij zich verveeld omdat de dames van het gezin zijn geïnfecteerd met het Paardenvirus. Dus wat kan een slimme vrouw dan het beste doen? Jawel, ik liet hem maar begaan.

Ik heb hem gezegd dat ik voor mijn oprotpremie in ieder geval een nieuwe camera wil, kan hij deze, terug, krijgen.

Uiteindelijk waren we bekaf door het door de modder lopen en zijn we moe, voldaan en smerig huiswaarts gekeerd.

Kasgenoten

Vandaag met kiddie op pad voor een paar leuke presentjes voor Hubbie.

Woensdag aanstaande is hij, gelukkig, wederom jarig.

Aangezien een lieve collega mijn zaterdagdienst had overgenomen kon ik met Dochterlief lekker de tijd nemen, dacht ik, en we ontbeten daarom bij BB in de "stad". Maar uiteindelijk begon de tijd te dringen (ik moest om 14:00 in Zwolle zijn voor ons uitje met de oude club van de kas).

Daarom. na het zoeken en kopen van menig smaakvol ( dat kan toch niet anders) kadootje, kon ik alles in de kofferbak laten (uit zicht van Manlief) en als een scheet op schaatsen racen naar de date. Natuurlijk moest er nog even getankt worden ( de auto dan) en kwam ik om 14:05 aan.

Toen allen waren gearriveerd zijn we begonnen aan een 3 uur durende stadswandeling.Het was vandaag wel wat winderig, vochtig en koel, maar dat mocht de pret niet drukken. Erg moe werden we er overigens niet van want de alleraardigste gids bleef regelmatig stilstaan om veel, heel veel, te vertellen. En dat deed hij wel leuk, maar er is zoveel te zien in Zwolle dus na een subtiele hint van een van ons kwam de vaart er een beetje in en liet hij ons groepje o.a. binnen in de Schepenenzaal en de Sassenpoort. Zwolle is echt mooi, maar we hebben maar een fractie gezien. Echt de moeite waard om nogmaals een stadswandeling te doen, wellicht met een papieren gids.

Na deze noeste arbeid mochten we aanvallen op het overheerlijke eten van "La Stalla", alwaar ze echt ontzettende lekkere pizza's bakken.

Na dit veel te overdadige maal kwamen mijn darmpjes natuurlijk in opstand, maar ik heb veilig mijn huisje weer bereikt. Het is beter om ons kleinste kamertje een paar uurtjes niet te bezoeken.

Rule Brittania....

Manlief had nog maar 2 dagen vrij te besteden. Smitsky kon de Bokkezaterdag niet oppassen, maar het is toch gelukt! Met dank aan mijn lieve Schone Zus, die ook wel een nachtje of 2 Kiddie wilde huisvesten.
We gaan samen voor het eerst sinds 8 jaar weer eens met z'n tweetjes op reis.
Naar good old Londen.

Heb er nu al zin in.

En?

Komt een auto me tegemoet, deze probeert eerst 3 auto's in te halen om voorbij een tractor te komen.
Ik moet vol in de remmen om een kopstoot te voorkomen, maar ik blik of bloos niet. Heb daarna zelfs geen hart in de keel kloppen.

Vinden jullie me nu niet een koelbloedig wijf?

De Lippe

Het is nog iets meer dan 8 weken weg, maar af en toe voel ik de lippe al trillen.
De vraag wat ik voor een soort afscheid wil is al gesteld en ik heb duidelijk veel zin in een stille aftocht.
Dat ik hier later spijt van zal krijgen besef ik ook dus moet het maar wat opzichtiger worden opgepakt.
Als ik erover zit te praten dan voel ik me ergens toch wel een beetje triest worden.
Drie-en twintig jaar , overwegend, met plezier en toewijding werken voor een baas. Vele avonden overwerk zit er in die baan.

En dat is binnenkort voorbij.....

En ik kan nu wel zeggen dat ik vol, gezonde, spanning mijn toekomst tegemoet treed, en dat klopt ook zeker. Ik heb al mijn opleiding aangevraagd.
Maar dit alles doet gewoonweg pijn.Verrotte pijn.

Die laatste dag wordt megak.. Dat besef ik.

Nu heb ik voorgesteld aan Hubbie om in december toch maar een paar dagen weg te gaan. Om de zinnen te verzetten en bij te tanken voor de grote strijd die nog komt: het vinden van een leuke baan. Het liefste natuurlijk de eerste week van december.
We hadden de deur richting Sunseekers (kerst) wel dicht gedaan, maar zouden ze toch nog plaats hebben in de herberg. Wellicht kunnen we nog wat cultureel doen.
We kunnen natuurlijk ook kiezen voor een paar dagen Rome of Londen om te shoppen EN cultureel te doen, maar dan nemen we Kiddie niet mee. Moet je haar toch ook niet aandoen, zo'n stad. Ze heeft al aangegeven dat ze het HE-LE-MAAL NIET erg vind om een paar nachtjes bij Smitsky te zijn. Smitsky is ook al akkoord. En zolang ze overdag naar school gaat heeft ze weinig tijd om ons te missen. Wat nu?

Sunday

Vandaag kwam Kiddie aan het bed met de mededeling: je hebt een berichtje maar ik snap het niet.
Okee, geef me maar even de bril dan probeer ik het wel.
Al wakker? Kom ik bakkie doen want ik wil Mini laten genieten.
Na vertaling mijnerzijds; ze wil met de mini een stukje rijden, heb ik terug ge-smst:
Nu wel, tot zo!
Dus om iets na 9-en liep de koffie door en probeerde ik nog steeds wakker te worden.
Spontaan besloten om met de 4 dames ( Lola incluis) op pad te gaan om fotootjes te schieten. Kon Hubbie rustig, zonder afleidingen, aan de gang in huis.

Zo gezegd zo gedaan.
Daarna de Mini afleveren bij Grote Broer en Smitsky afgezet bij het Plophuusjen.
Pff, ben nu alweer moe.